Eric en Heidi in de Kamer
Ingevoegd door Eric op dinsdag 17 juli 2007 om 10:22
Ingevoegd door Eric op dinsdag 17 juli 2007 om 10:22
CD&V-N-VA veruit de sterkste formatie in het Parlement en Herman Van Rompuy de nieuwe Kamervoorzitter: wie had dit 4 jaar terug kunnen voorspellen?
Ik had speciaal Heidi meegenomen naar de Kamer om dit heugelijke moment mee te maken. Een Van Rompuy âau perchoirâ(op de voorzitterstoel in de Kamer): een unieke belevenis voor onze familie. Samen zitten we bijna 45 jaar in het Parlement. De verkiezing van Herman is wellicht maar tijdelijk maar zijn aanstelling bevestigt de terugkeer van CD&V in het centrum van het politieke gebeuren. Persoonlijk realiseerde hij hiermee een zelden geziene politieke âcomebackâ na 8 jaar oppositie.
Ik heb mede aan zijn zijde gestreden ook in de moeilijke jaren toen nog weinigen geloofden in de toekomst van de christendemocratie en spottend werd gesproken over de âoudeâ boegbeelden van de CVP. Vandaag is het tij gekeerd en CD&V is â back in townâ. Herman leverde door zijn werk in de diepte hiertoe een belangrijke bijdrage en dat wordt vandaag geapprecieerd door zijn collegaâs, de partijbasis en de kiezers. Het toont aan dat er ook in Vlaanderen nog plaats is voor dat type politicus .Velen die 4 jaar geleden glinsterden in de schijnwerpers van de oppervlakkige perceptie zijn al van het politieke toneel verdwenen. De media hebben ze met dezelfde intensiteit afgevoerd als ze hen hebben gemaakt. Herman is zichzelf gebleven; hij is blijven analyseren, schrijven en spreken en dat hebben ook de media - vooral de jongste tijd - opvallend weten te appreciëren. Ook bij hen is de tijdsgeest gekeerd.
Vaak hoor ik stellen dat politieke carrières van 20 jaar niet meer van deze tijd zijn. Een dertiger vertrouwde me zelfs toe dat hij besloten had te stoppen vóór zijn veertigste! Ook hier is een pendelbeweging aan de gang. Een parlement, een politieke partij of een regering heeft nood aan een collectief geheugen. Een synthese tussen ânova et veteraâ zoals Herman het uitdrukte. Generaties moeten elkaar vinden en respecteren.
Ik weet niet of vele nieuwe parlementsleden de toespraak van Herman hebben geapprecieerd maar het viel mij op dat ze bijzonder aandachtig waren bij het citaat van John Buckham waar President Kennedy vaak naar verwees: âPublic life is regarded as the crown of a carrier and to a young man it is the worthiest ambition. Politics is still the greatest and most honourable adventureâ. Het politieke mandaat is een geweldig avontuur. Gaston Eyskens (ook een comeback politicus) zei ooit: âPolitiek is een ruwe stielâ. Het politieke leven kent pieken maar nog meer diepe dalen.
Vandaag was het een mooi moment. Heidi gaf achteraf weinig commentaar. Ze vond het maar een vreemde bedoening in dat negentiende-eeuwse halfrond met haar nonkel Herman op die hoge stoel. Het politieke avontuur dat hieraan voorafging heb ik haar niet verteld. Ze zal dit later wel lezen in politieke memoires. Of die 12 juli 2007 in de Kamer haar zal bij blijven weet ik niet maar bij mij zal dat beeld van Herman die van zijn bank naar voren kwam, gegrift blijven in mijn geheugen.Hij stond symbool voor de grote comeback van mijn partij na de donkere jaren. âNooit opgevenâ zei ik aan Heidi bij het buitengaan” want in het leven zoals in de politiek en de sport moet je er blijven voor vechten. Eens keert het tij. En dan moet je er staan”.
Ingevoegd door Eric op donderdag 12 juli 2007 om 23:16
Klik hier voor het interview in de Morgen met Herman, Peter, Thomas en Eric Van Rompuy.
Ingevoegd door Eric op zaterdag 11 februari 2006 om 14:49
21 juli 2004 zal voor mij een speciale dag blijven. Na twaalf jaar fractieleiderschap en minister werd ik opnieuw backbencher in het Vlaams Parlement. Herman deed toen zijn oproep âBe free!â. Ik ging erop in en met dit dagboek probeer ik in alle openhartigheid weer te geven wat ik doe en denk in de politiek maar ook daarbuiten.
Deze website mag zich verheugen in een goede belangstelling. We groeien naar de 4000 bezoekers per maand. Ook de media reageren positief. We zullen het dagboek dan ook het volgende politieke jaar verderzetten. Met dezelfde ingesteldheid en gedrevenheid.
Als afsluiter voor dit seizoen nog het verhaal van het weekend van 21 juli 1969.
Na de examens aan de universiteit besloten we met vier vrienden deel te nemen aan âle rallye cycliste de la Lorraineâ. Het ging om een aflossingskoers van 24 uur op een omloop in het dorpje Messancy (15 km beneden Aarlen). Start op zaterdag 19 juli om 12 uur en aankomst op zondag 20 juli om 12 uur. Met de examens nog in onze knoken werd het een verschrikkelijke tocht (vooral in de koude ochtenduren). We waren totaal uitgeput maar hielden stand. We legden met onze ploeg 792 toeren af en in totaal 564 km. Hiermee werden we derde na een studentenploeg uit Virton en les Vétérans de Halanzy. Als beloning kregen we (als âétudiants de Louvainâ) een beker van de krant lâAvenir du Luxembourg. Deze werd uitgereikt op een podium in een plaatselijke feesttent waar ook een reuzengroot scherm stond met rechtstreekse beelden van de glorieuze intrede van Eddy Merckx in Parijs bij zijn eerste Tourzege. Toen hij van op zijn fiets het publiek in het stadion van Vincennes groette steeg ook in Messancy een gejuich op dat bij mij nog steeds is blijven nazinderen.
Die beker van Messancy blijft voor mij dan ook steeds verbonden met die eerste Touroverwinning en gele trui van Eddy Merckx.
Toen we maandagnamiddag 21 juli terugkeerden naar huis kwamen via de satelliet de beelden binnen van de eerste landing op de maan. De vader van één van mijn vrienden (die bij de BRT werkte) maakte zich bij onze thuiskomst boos omdat we belangstelling vroegen voor ons exploot terwijl er zich op televisie zoân historische gebeurtenis afspeelde! Maar wat is er belangrijk als je 20 bent? Is het niet wat je nog bijblijft als je 55 bent?
Ten huize Van Rompuy in Woluwe ebde de interesse voor de maanlanding vlug weg toen ik met enthousiasme ons verhaal begon te vertellen. En buiten werd door mijn zus Anita een foto (zie bovenaan) gemaakt van de wielerheld met de beker die een ereplek kreeg op mijn kamer (ik gaf hem later aan mijn goede vriend en Messancy-genoot Freddy Carels maar deze overleed schielijk tijdens zijn legerdienst in 1972).
Op 21 juli 2004 kreeg ik na de zware koers in oppositie geen beker. Maar ik ben blijven doorgaan. En zolang je koerst moet je ambitie hebben, zei Rik Van Looy. En hij kan het weten want hij won op zijn 36 nog een rit in de memorabele Tour van 1969. Eddy Merckx en Rik Van Looy: ze blijven ons inspireren, ook op deze 21 juli 2005.
Ingevoegd door Eric op donderdag 21 juli 2005 om 15:24
Vandaag kwam de Tour voorbij in Amboise (25km van Tours), een prachtig dorp aan de oevers van de Loire. Toeval wil dat Amboise het eindpunt was van onze (memorabele) tocht door Frankrijk in 1967 (zie fotoâs). Herman zou zeggen: het was nog de tijd dat Generaal De Gaulle heerste over Frankrijk. En ik voeg er aan toe: in afwezigheid van Eddy Merckx was 1967 het laatste jaar dat Roger Pingeon de Ronde (nog) kon winnen.
Herman en ik waren zodanig in de ban van de Tour dat we zelf het grote avontuur wilden wagen. Het werd een schitterende tocht. In totaal 697 km van Woluwe tot Tours in 6 etappes.
De eerste dagen bleek dat we onze tocht hadden onderschat. De tent op onze fiets woog zwaarder dan verwacht en de weersomstandigheden wilden niet mee. De eerste dag (van Woluwe tot Avesnes) een verzengende hitte, de tweede dag (van Avesnes naar Compiègne) een kletsnatte dag. Op de primitieve campings van Noord-Frankrijk was de bodem ofwel te hard om de haken van onze tent in de grond te slaan ofwel was het campingterrein overstroomd. Maar niets kon ons ontmoedigen om ons gestelde doel te halen.
Herman had het soms moeilijker dan ik, maar zwijgzaam beet hij zich vast in mijn wiel. Later is het soms in het (politieke) leven anders geweest.
Eens voorbij Parijs, op de vlakke wegen naar Tours, kwamen we echt op dreef. Onvergetelijk was de tocht naar Chartres. Op 10km van Chartres zagen we de kathedraal in de blakende zon oprijzen boven de korenschoven uit. La France dans toute sa splendeur.
Onze poësisleraar, de jezuïet pater Leo Vandekerckhove, had ons over dit schitterende landschap verteld naar aanleiding van zijn briljante lessen over de grote Franse (katholieke) dichter Charles Peguy. Deze maakte omwille van zijn ziek kind een bedevaart van Parijs naar Chartres en schreef er een prachtig gedicht over (Présentation de la Beauce à Notre Dame de Chartres) waarin hij het had over la France, âlâocéan des blésâ, en in de horizon de kathedraal van Chartres beschreef.
Van Chartres reden we naar Blois. We lieten Orléans links liggen, nochtans de stad van Jeanne dâArc (waar Peguy ook over schreef).
Tussen Blois en Amboise stond er een verschrikkelijke wind. Gedurende 20km moesten we vechten om zelfs maar vooruit te komen. De romantiek van Chartres was ver weg. âs Avonds op de camping van Amboise moesten we onze tent opspannen terwijl het zeil eigenlijk niet liever wou dan weg te vliegen. We dachten hieraan terug toen we enkele weken geleden die tent terugvonden op de zolder in het huis van onze ouders. Ze had die tocht 38 jaar overleefd. De haken lagen er nog steeds gekromd bij.
Amboise en Blois zijn gelegen langs de mythische Loire en hadden allebei een beroemd kasteel. Maar we hadden toen in de stormwind van 1967 het kasteel van Amboise niet opgemerkt. Herman vertelde me dat hij het 25 jaar later heeft bezocht. Het is vanaf de weg onzichtbaar, maar wel idyllisch mooi.
Van Amboise ging het tenslotte naar Tours, waar we de trein namen naar Parijs. In La Gare du Nord kochten we lâÃquipe. Roger Pingeon had de Tour gewonnen en de eerste Belg (Jos Huysmans) was achtste. De Belgen wonnen 6 etappes. Een resultaat waar we vandaag enkel kunnen van dromen.
Maar de Tom Boonen van Tours doet vandaag onwillekeurig terugdenken aan de allerbeste Rik Van Looy. En wie weet eindigt Axel Merckx niet binnen de eerste tien? De Loirestreek heeft dezer dagen Vlaanderen opnieuw zijn Tourgevoel aangescherpt.
Onze thuiskomst uit Parijs was zonder gele of groene trui. Maar onze ouders en zussen waren blij dat we behouden terugkeerden van die gevaarlijke Franse wegen.
En voor ons blijft de Tour voor altijd verbonden met âces châteaux de la Loireâ.
Ingevoegd door Eric op dinsdag 5 juli 2005 om 15:10