8 oktober nadert met rasse schreden.  Vandaag wordt in Zaventem onze folder bus-aan-bus bedeeld met onze 29 kandidaten.  We komen op in een Vlaams kartel CD&V-N-VA aangevuld met enkele onafhankelijke kandidaten.  De helft zijn nieuwkomers en zes beneden de dertig.  We zullen campagne voeren onder het motto “Tijd voor verandering in onze gemeente”.

Met het kartel CD&V-N-VA hopen we de huidige meerderheid VLD-SP.A (15 zetels op 29) te breken en opnieuw mee te besturen.  Burgemeester Vermeiren (VLD) bestuurt Zaventem al bijna 25 jaar.  De VLD haalt 38% van de stemmen, het kartel CD&V-N-VA samen 22%.  De kloof is groot maar gezien de sterkte van de lijst Uniondes Francofones en de groeiende aanwezigheid van het Vlaams Belang kan de VLD verplicht worden beroep te doen op CD&V-N-VA.  Het worden boeiende verkiezingen want de VLD zal er opnieuw alles aan doen om ons buitenspel te zetten.

Als lijsttrekker heb ik er echt zin in.  Nu ik geen minister of fractieleider meer ben, kan ik me voluit toeleggen op onze gemeente.
Ik drijf mee op het enthousiasme van een vernieuwde ploeg.  Op onze website http://www.zaventem2.cdenv.be kunt u kennis maken met onze kandidaten en ons programma.  Vanaf september zal ik dagelijks op deze website commentaar geven op de verkiezingscampagne in Zaventem.  De muis zal dit keer een krachtiger wapen zijn dan affiches.

Het wordt mijn veertiende verkiezingscampagne.  Mogelijks mijn laatste maar ze zal even hevig zijn als mijn eerste campagne in juni 1979.  Bij verkiezingen komt het “kampfschwein” in mij boven.  Twee jaar terug heb ik geknokt om CD&V opnieuw mee aan het bestuur te brengen in Vlaanderen.  Ook in Zaventem loopt paars op zijn laatste benen.  Zoals in Vlaanderen moet het kartel CD&V-N-VA in Zaventem het tij kunnen keren.  Ons team staat er klaar voor.

Tijdens het debat in het Vlaams Parlement op 10 mei jl. stelde ik onomwonden: “de figuur Mary schaadt de openbare omroep.  Zijn krediet is opgebruikt en het vertrouwen is weg.  Mary moet opstappen”.  Gisteren werd deze stelling bijgetreden door een haast unaniem Vlaams Parlement.  Tony Mary kreeg de kans om op de achtste verdieping van de Reyerslaan het debat live te volgen in Villa Politica.  Hij kon hierbij vaststellen dat de vertrouwensbasis om gedelegeerd bestuurder van de openbare omroep te blijven nu helemaal weg is.  Als hij een man van eer is, trekt hij hieruit zelf de conclusies.  Een beschamende slijtageslag met als inzet het al dan niet betalen van een ontslagvergoeding van 1 miljoen euro kan iedereen best worden bespaard.

De VRT is er in de afgelopen tien jaar in gelukt om opnieuw haar leidinggevende rol te vervullen in het mediagebeuren en kon rekenen op een breed politiek draagvlak.  Dit mag niet langer worden ondermijnd door één man.  Mary is nu teruggefloten door zijn Raad van Bestuur, de Vlaamse Regering en het Vlaams Parlement.  Hij heeft niet langer de democratische legitimiteit om de publieke omroep te besturen.  Hij is een kapitein maar zonder schip.  Dit schip zal ook zonder hem zijn koers kunnen verder zetten.  De Vlaamse Regering biedt aan de VRT immers alle waarborgen om haar maatschappelijke rol in de toekomst op een dynamische manier te blijven vervullen. Het debat in het Vlaams Parlement liet hierover geen twijfel bestaan.  Aan de VRT worden alle kansen gegund. 
Daarom moet de bladzijde Mary zo snel mogelijk worden omgedraaid.  Onderhandelingen over een beheersovereenkomst in afwezigheid van een gedelegeerd bestuurder die ze moet uitvoeren is geen goed bestuur en een slechte zaak voor de publieke omroep.  Minister Bourgeois zegt terecht dat de huidige situatie niet lang kan blijven duren.Een kwestie van dagen.
Voor mij is het alvast mijn slotbijdrage over de Mary saga.  Go, (proud) Mary, go.

“Onaanvaardbaar”, “een aalmoes”, “zinkend schip”: het zijn de woorden van Tony Mary vrijdagavond in prime time op VRT over zijn open oorlog met de Vlaamse regering.
Alleen Mary ziet klaar. Hij is de (niet begrepen) visionair, de Mozes die Vlaanderen zal voeren naar het digitale tijdperk.
Onafgezien van de persoon en het optreden van Tony Mary gaat het debat over het wezen van de openbare omroep. Het decreet van 1995 zegt duidelijk in artikel 8 dat de openbare omroep geen nichezender mag worden. Informatie en cultuur behoren tot zijn kerntaken en via een programmatie hierrond moet de VRT zoveel mogelijk mensen aanspreken. Als het digitale platform wordt gebruikt om deze kerntaken af te stoten, voldoet de openbare omroep niet meer aan haar bestaansreden.
Mary’s voorstel voor 8 digitale kanalen botst daarom niet alleen op budgettaire beperkingen maar ook op de wezenlijke opvatting hoe een openbare omroep moet functioneren. Een versplintering over digitale themakanalen (o.m. inzake informatie en nieuws) en hierbij de algemene zenders Eén en Canvas vooral gebruiken voor populaire programmering (in concurrentie met de commerciële omroepen) is een richting die ingaat tegen de missie van de VRT.
De Vlaamse regering deed er bijgevolg verstandig aan om het aantal digitale kanalen te beperken tot één cultuurkanaal om bij wijze van experiment na te gaan welke hiervan de mogelijkheden zijn. Het feit dat Belgacom voor het voetbalcontract (kostprijs: 36 miljoen euro) amper 12.000 abonnees heeft, is een eerste teken dat de digitalisering het gedrag van de kijkers nog lang niet wezenlijk beïnvloedt. De financiële kater waarmee Belgacom thans wordt geconfronteerd, zou de VRT moeten aansporen tot voorzichtigheid met het opstarten van kanalen die zeer duur zijn en waarvoor wellicht geen kijkers zijn.
Het financiële kader waarbinnen de VRT de volgende jaren moet functioneren, is zeker geen krimpscenario. Tegen 2011 stijgt de jaarlijkse overheidsdotatie met 25 miljoen euro (jaarlijks gemiddeld + 2,5%) en de VRT zal (samen met de reclame-inkomsten en eigen inkomsten, o. m. uit merchandising) binnen vijf jaar kunnen beschikken over een budget van haast 500 miljoen euro. Wie dit een aalmoes noemt en beweert hiermee in Vlaanderen geen televisie te kunnen maken, verdient niet de naam van manager. Houdt goed management trouwens niet in keuzes te maken? Kan Mary in dit verband uitleggen waarom hij steeds meer producties uitbesteedt en toch de jongste jaren zijn eigen VRT-personeelsbestand laat aangroeien?
Tijdens het debat in het Vlaams parlement op 10 mei jl. stelde ik onomwonden dat er een vertrouwensbreuk was tussen Mary en het Vlaams Parlement: “De figuur Mary schaadt de openbare omroep. Zijn krediet is opgebruikt en het vertrouwen is weg. Mary moet opstappen.”
Yves Leterme en Geert Bourgeois wilden hem nog de kans geven zelf te gaan onderhandelen over de nieuwe beheersovereenkomst. Ze drongen evenwel aan op discretie maar Mary stoorde er zich niet aan en ging verder met “roepen op straat” (dixit Leterme). Daarom werd met hem niet meer gesproken en werd hij maar achteraf ingelicht over het standpunt van de Vlaamse regering. Proud Mary heeft zijn hand overspeeld.
Mary blijft zeker aan tot 20 juli: “ik blijf aan tot er niets anders meer mogelijk is. Op 21 juli vertrek ik met vakantie en zal ik mijn conclusies trekken.” Met welke geloofwaardigheid kan Mary onderhandelingen voeren met een overheid waarvan hij het decretaal kader betwist en wiens krijtlijnen hij verwerpt?Ofwel stapt hij op 21 juli op en laat hij de VRT achter als “een zinkend schip”, ofwel blijft hij en zal hij de VRT moeten besturen in wat hijzelf een “sterfhuisscenario” noemt. Hiervoor zal hij permanent de regering en het parlement verantwoordelijk stellen. Het zal de sfeer tussen de VRT en de politiek opnieuw vergiftigen.
De heropstanding van de VRT was gebaseerd op een vertrouwensband tussen het management, de raad van bestuur, de Vlaamse regering en het Vlaams parlement. Met elk van hen leeft Mary nu in een open conflict. Wachten tot 21 juli is tijdverlies en gevaarlijk voor de VRT die tien jaar schitterend werk heeft verricht en een beheersovereenkomst verdient die haar groeikansen waarborgt. De Mary-saga heeft nu lang genoeg geduurd. Proud Mary stapt beter zelf van zijn paard. Zijn vakantie kan dan al beginnen op 21 juni, de eerste mooie zomerdag.

Ik verneem zopas het overlijden van Lomme Driessens.  Met hem verdwijnt één van de monumenten van de wielersport in Vlaanderen.  Hij was de sportdirecteur van onze grootste Vlaamse coureurs: Rik Van Looy, Eddy Merckx, Freddy Maertens.  Hij was erbij toen Rik Van Looy met de trui van wereldkampioen viel in de dramatische Tour de France in 1962.  Hij stond ook naast Freddy Maertens toen die in Praag wereldkampioen werd na zijn spectaculaire come-back.  Onvergetelijk is ook de ereronde (op een herenfiets) met de Faema-ploeg op de piste in Parijs na de overwinning van Eddy Merckx in de Tour van 1969 (dertig jaar na Sylvère Maes).
Niemand was in zijn periode zo vergroeid met de “koers”.
Wanneer Lomme begon te vertellen hing iedereen aan zijn lippen en zelfs superkampioenen gewaagden het niet hem tegen te spreken.  Hij had altijd gelijk.
De jongste generatie renners verweet hij zich onvoldoende te “soigneren” en te weinig koersen te rijden.  Hij had ook lak aan “gazette-coureurs”.  Wielrennen is afzien.  Hij reed ook nooit voor de tweede plaats.  Hij was een vechter en een winnaar.
Ik had de kans Lomme een paar keer te ontmoeten.  De laatste keer bij de start van de Brabantse Pijl in Zaventem in april 2003.  Hij scheen mij (als streekgenoot) te herkennen en gaf mij één van mijn mooiste complimenten: “gij zijt ene met caractère”.  Dat te mogen horen uit de mond van Lomme Driessens zal mij altijd bijblijven.  Ik had in zijn ploeg mogen rijden. 
Vaarwel Lomme en bedankt voor al die mooie momenten.  “Vechten, dat is mijn temperament”.  Zo zullen we u altijd blijven herinneren.

Na de dramatische gebeurtenissen in Antwerpen en Brussel is het weer business as usual in de Wetstraat. La politique politicienne haalt weer de bovenhand.  Op de Stille Mars in Brussel en de indrukwekkende Witte Mars in Antwerpen klonk een roep van de bevolking naar sereniteit en een grondige aanpak van de grote maatschappelijke problemen. Nog voor de storm was gaan liggen hebben Verhofstadt en De Gucht er zelf een partijpolitieke kwestie van gemaakt door opnieuw een discussie te beginnen over extreem-rechtse partijen en hun kiezers. Het gaf een nochtans aangeslagen Vlaams Belang de kans weer in een slachtofferrol te kruipen en haar electorale posities ongeschonden te houden.

Niet de peilingen waren deze week belangrijk maar de reacties hierop.  Paars verliest in de DS/VRT-peiling in Vlaanderen 10% t.a.v. 2003 en in Charleroi valt de PS blijkbaar zelfs met 20% terug maar voor alle paarse partijen in Noord en Zuid moet de coalitie onverkort doorgaan na 2007. Zelfs D. Reynders pleit voor paars om in het gevlij te komen bij de PS en de cdH in Wallonië opnieuw naar de oppositie te verwijzen.

Onder het motto de aanval is de beste verdediging worden de rollen in Vlaanderen zelfs omgekeerd. Niet paars maar de christendemocraten hebben een probleem. De winnaars van de peiling, Leterme en CD&V-N-VA, stevenen bij de verkiezingen van volgend jaar af op een “ramp” (dixit Stevaert). Zelfs de bont en blauwe Tobback kiest voor paars en claimt nu al het premierschap voor de socialistische familie.  Hierbij sluit hij zelfs Vande Lanotte niet uit als Eerste minister, terwijl Stevaert dan weer Verhofstadt niet kansloos acht (als het maar Leterme niet is).

Somers en Vande Lanotte tappen met hun verklaringen over de werkloosheidsvergoedingen en de lonen van de topmanagers dan weer uit het oude Slangenvaatje: de opendebatcultuur waar rechts en links zich kunnen profileren op sociaal-economische thema’s in de hoop de linkse en rechtse kiezers voor hen te winnen. Een déjà -vu die niet meer werkt. De bevolking gelooft trouwens niet meer dat van die ideetjes nog iets gerealiseerd wordt.

Het is alsof ze niets hebben begrepen van het veranderd maatschappelijk klimaat. De stille kracht van Leterme en CD&V speelt hier perfect op in. Het verklaart waarom CD&V kan rekenen op een groeiende steun bij de bevolking. Partijpolitieke aanvallen op Leterme zullen die positie alleen maar versterken. Met zijn “ramp”-verklaring gevolgd door de “duizendmaal-sorry” heeft Stevaert het omgekeerde bereikt van wat hij beoogde. Hiermee heeft hij bewezen dat hij zelfs zijn legendarische politieke feeling kwijt is.

Ook met zijn stelling dat voor de sp.a een nieuwe staatshervorming geen prioriteit is slaat Vande Lanotte de bal mis.  Op een ogenblik dat de PS elke nieuwe stap naar zelfstandigheid afdoet als “separatisme” geeft hij voedsel aan de optie van de status-quo van de franstaligen.
Zonder New Deal waar elke regio verantwoordelijk wordt gesteld voor zijn sociaal-economisch beleid zal de Belgische federatie niet overleven.  Wie denkt dat CD&V zich zal laten paaien door het Belgische premierschap als een bord linzensoep heeft niets begrepen van de beslistheid van het Vlaams kartel om resoluut te gaan voor een grote sociaal-economische autonomie van de deelstaten. Als dit de “catch 22 situatie” is waarin men Leterme poogt te manoeuvreren zal zijn keuze duidelijk zijn.

De sp.a verkiest blijkbaar een “incontournable’ PS boven een sterke CD&V.  Leterme is niet alleen “l’homme à battre” maar zelfs “l’homme à abattre” en dit zowel in Vlaanderen als Wallonië. Het doet me denken aan de jaren ‘70 waar Claes en Tobback ook de bondgenoten waren van Cools en Spitaels tegen de populaire Tindemans.

Het Waalse politieke systeem staat op instorten en ook sociaal-economisch kan alleen responsabilisering een antwoord bieden op het Waals economische verval. Wie dit debat uit de weg gaat en Vlaanderen in een zwakke positie naar de onderhandelingstafel wil sturen of zelfs wil wegblijven, begaat een historische vergissing. Tobback en Stevaert spelen nog schaak op een bord waar in 2007 alle koningsstukken van plaats zullen verwisselen.

Of de peiling in Charleroi juist is weet ik niet, maar als het vertrouwen in een politieke partij weg is, vluchten de kiezers in alle richtingen. Dat bewijzen de kiesresultaten in andere landen. Ook de CVP heeft dit kunnen ervaren in Vlaanderen. Wallonië en de PS zullen hieraan niet ontsnappen. Dit is een ijzeren wet van de democratie.

We beleven de nadagen van paars. De duif is dood. Hun reacties op de opiniepeilingen deze week waren ontluisterend. Er komen andere tijden. Alleen zij beseffen het niet.