J’en ai marre, Laurette
Wie vandaag als Vlaming luidop durft nadenken over een nieuwe staatshervorming krijgt vanwege de PS-kopstukken steevast het “scheldwoord” separatist naar het hoofd geslingerd. Het succesvolle “non” aan de splitsing van BHV maakt hen overmoedig. Ze denken dezelfde strategie te kunnen toepassen als in 2007 Vlaanderen het sociaal-economisch federalisme op tafel wil leggen. Di Rupo zegt aan Leterme nu al dat deze hiermee het einde van België wil. Ook Onkelinx noemde Leterme “dangereux” omdat deze een gesprek over Brussel op de agenda wil zetten. Elke dialoog wordt vooraf gehypothekeerd door “non” en “separatist”. De PS spreekt nog enkel in machtstermen. Hun standpunten zijn niet meer gebaseerd op nuchtere analyses en feiten.
Gelukkig zijn er in Franstalig België nog enkele onafhankelijke geesten die erop durven wijzen dat een status quo van het Belgische systeem ook ten nadele werkt van Wallonië en Brussel. Zo hadden drie Waalse academici en MR-senator A. Destexhe de moed te wijzen op de structurele terugval van de Waalse economie en ervoor te waarschuwen dat de transfers vanuit Vlaanderen Wallonië in slaap wiegen. Ook deze week deed F.X. de Donnea een aantal moedige uitspraken over Brussel. Als voormalig Brussels minister-president beseft hij dat de huidige structuren Brussel niet de mogelijkheden geeft om de grootstedelijke problemen aan te pakken. Op Berlijn na is Brussel de hoofdstad met de hoogste werkloosheid in Europa. Hij noemde de sociale toestand zelfs explosief: “we riskeren opstand in het hart van Brussel”. de Donnea pleit onomwonden voor een overheveling van bevoegdheden vanuit de 19 gemeenten naar het Brussels Gewest. Ook heeft hij twijfels of 6 politiezones in Brussel kunnen leiden tot een efficiënt veiligheidsbeleid. In tegenstelling tot Moureaux die nog steeds de polarisatie zoekt met de Vlamingen vindt hij dat Vlamingen en Franstaligen er alle belang bij hebben samen de problemen aan te pakken. Vooral het migrantenvraagstuk baart de Donnea zorgen: “de kern van de zaak in Brussel is hoe we in de toekomst met de allochtonen zullen samenleven. De enggeestige ruzies tussen Franstaligen en Vlamingen zijn iets uit het verleden.”
Onze staatsstructuren zijn niet meer aangepast aan de realiteit van vandaag. Vlaanderen en Wallonië hebben nood aan een aanpak op eigen maat gebaseerd op eigen financiële verantwoordelijkheid. Ook Wilfried Martens zei in zijn Memoires dat zonder dit sociaal-economische federalisme de Belgische Unie niet zal overleven. Brussel kan zich niet langer opsluiten in structuren die haar niet in staat stellen het hoofd te bieden aan de explosieve problemen van hoge werkloosheid (vooral jonge migranten) en veiligheid. De stille mars op Brussel was op dit vlak een signaal.
De PS noemt zich een sociale partij maar het bilan van bijna twintig jaar onafgebroken machtsuitoefening is een werkzaamheidsgraad van 55,5% in Brussel en Wallonië (in Vlaanderen 64,5%) en een werkloosheidsgraad van bijna 20% in beide regio’s.
In de jaren 1977-1981 droeg de PS een verpletterende verantwoordelijkheid in de budgettaire en economische ontsporing van dit land. De “non” van Cools en Spitaels dreef dit land naar de afgrond. We staan nu opnieuw voor een scharniermoment. Het verschil met de jaren tachtig is dat de noodzakelijke sociaal-economische hervormingen enkel mogelijk zijn mits stappen voorwaarts naar een meer federalisme voor Vlaanderen en Wallonië. Dit veronderstelt een tweederde meerderheid in het Parlement waarvoor de PS incontournable is. Hoe meer de PS-kopstukken de Vlaamse politici beschuldigen “separatisten” te zijn, hoe minder dit in Vlaanderen als een verwijt overkomt. Niet Leterme is “dangereux” maar de PS speelt gevaarlijk spel. Hun eigen falen blijven afwentelen op het “separatistische” Vlaanderen zal als een boemerang in hun gezicht terugkeren. De laatste PS-premier van dit land, E. Leburton, zei ooit: “j’en ai marre du CVP”. Ik parafraseer vandaag: “Laurette, j’en ai marre du PS.”
Dit artikel verscheen in De Standaard in Kopstukken DS weekend 30 april
Ingevoegd door Eric op zondag 30 april 2006 om 20:44
De Mary saga
Als Tony Mary het niets eens is met de aanpassing van het VRT-decreet dan moet hij daar maar zelf de conclusies uit trekken. Maar die moed heeft Mary niet. Niemand twijfelt eraan dat hij op post blijft. Hij zoekt alleen een uitweg voor gezichtsverlies. Intussen gaat de Mary saga verder. Zijn optreden in Terzake gisterenavond was nooit gezien. Een topambtenaar van de publieke omroep die op zijn eigen zender ingaat tegen de unanieme wil van de decreetgever en de politici openlijk beschuldigt machtsgeil te zijn: “geef de politici macht en ze gebruiken die”. Ook liet hij zich smalend uit over de raad van bestuur “waar men steeds wel een meerderheid zal vinden voor om het even wat”. Als het Vlaams parlement de aanpassingen aan het decreet doorvoert, voorspelt Mary “het einde van de openbare omroep” (sic). De parlementaire besprekingen in de commissie Media zijn nochtans duidelijk. Van politieke voogdij inzake programmatie, berichtgeving, personeel, contracten met productiehuizen, enz. is geen sprake. De operationele bevoegdheden blijven exclusief bij het management. Vermits de openbare omproep werkt met belastinggeld is het evenwel normaal dat de grote strategische beslissingen genomen worden in overeenstemming met de raad van bestuur en in het kader van de beheersovereenkomst met de Vlaamse regering. Het parlement moet zijn normale controletaak kunnen uitoefenen. Dit alles is gewaargborgd in het nieuwe decreet. Als Mary de moeite zou doen de parlementaire verslaggeving hierover te lezen, zullen al zijn vragen worden beantwoord. Het is niet omdat men een succesvol mediabedrijf leidt dat men zich mag aanmatigen om de wetgever en de regering de les te lezen. Mary’s optreden is schadelijk voor een openbare omroep die in de volgende maanden staat voor cruciale onderhandelingen over een nieuwe beheersovereenkomst. Zonder vertrouwen tussen management, raad van bestuur en voogdijminister is het VRT-model niet werkzaam. Het was juist dit vertrouwen dat aan de basis lag van de heropstanding. Ik heb Mary reeds herhaaldelijk gewaarschuwd voor zijn optreden. De jongste dagen wordt zijn houding ronduit gênant. Zijn krediet is opgebruikt. Wie trekt hieruit de conclusie?
Ingevoegd door Eric op vrijdag 28 april 2006 om 15:10
Cela suffit
Tijdens het weekend nam ik deel aan twee televisiedebatten (Frontlijn op Canvas en De Zevende Dag) over de toekomst van België en Brussel. De beide woordvoerders van de PS (minister van Ambtenarenzaken Dupont en Brussels parlementslid en Burgemeester van Evere Vervoort) herhaalden nogmaals het gekende standpunt dat voor hen een nieuwe staatshervorming onbespreekbaar is. Ze klampen zich vast aan het status quo op alle niveaus en geraken niet verder dan verwijten dat CD&V het Vlaams Belang achterna holt en enkel uit is op separatisme. De Waalse regio kampt met een werkloosheidsgraad van 18% (Vlaanderen 7,5%). De werkzaamheidsgraad is er teruggevallen tot 55,5% t.o.v. 64,5% in Vlaanderen. Ook in Brussel is de werkloosheidsgraad sinds de start van het Brussels Gewest gestegen van 12% in 1989 tot bijna 20% vandaag (werkzaamheidsgraad 55,4%). In bepaalde Brusselse gemeenten ligt de werkloosheid zelfs boven de 40% (vooral bij jongeren).
Vlaanderen, Wallonië en Brussel hebben nood aan een eigen economisch- en arbeidsmarktbeleid. Dit blijven negeren legt een hypotheek op de toekomst van België. De Franstalige socialisten weigeren hun falen te erkennen en klampen zich vast aan staatsstructuren die hen de hefbomen ontzeggen om zelf hun economische toekomst in handen te nemen. Tevens ontnemen ze hierdoor Vlaanderen de instrumenten om zijn economische toekomst en werkgelegenheid te bepalen in een mondiale concurrentiele omgeving. Oud minister de Donnea erkende gisteren in De Zevende Dag en in Het Nieuwsblad op Zondag dat de werkloosheidstoestand in Brussel explosief is: “we riskeren opstand in het hart van Brussel”. Van alle Europese hoofdsteden, behalve Berlijn, haalt onze hoofdstad de hoogste werkloosheidsgraad. In Wallonië bereikt de werkloosheid in bepaalde regio’s dramatische proporties (boven 25%).
Voor de Franstalige socialisten is werkgelegenheid blijkbaar niet de grootste maatschappelijke prioriteit. Wie Di Rupo, Moureaux of Onkelinx hoort kan alleen vaststellen dat ze hun eigen falen pogen af te wentelen op het “separatistische” Vlaanderen.
CD&V heeft gekozen voor een programma van sociaal-economisch federalisme. Het wordt de inzet van de verkiezingen van 2007 en dient als basis voor nieuwe regeringsvorming. Als hierover een gesprek wordt geweigerd stelt zich een groot probleem voor de werking van de Belgische staatsstructuur.
De stille mars van zondag was terecht ontdaan van alle communautaire tegenstellingen. Maar wie dieper graaft moet erkennen dat problemen met migrantenjongeren een diepere oorzaak vinden in een gebrek aan tewerkstellingsperspectieven. Volgens de Donnea “zijn het die mensen die bandiet worden en mensen neersteken”. Als hier geen oplossingen worden voor gevonden groeien we naar Franse toestanden. Hiertoe zijn aanpassingen aan onze staatsstructuren een essentiële voorwaarde. Een meerderheid van Vlamingen wil niet langer de PS-chantage ondergaan.
Tijdens het weekend heb ik gepoogd dit te verwoorden. Ik deed het met dezelfde kracht en overtuiging als op het einde van de jaren zeventig tegen Cools, Spitaels en Moureaux. Wilfried Martens (zie Memoires) nam het mij toen niet in dank af. Ik heb de indruk dat Yves Leterme vandaag op mijn lijn zit. Hij is niet bang om “dangereux” te zijn. Het echt gevaarlijk spel wordt dezer dagen immers opnieuw binnen de PS gespeeld.
“Cela suffit.”
Ingevoegd door Eric op maandag 24 april 2006 om 15:54
Pasen is weer voorbij.
Het mooie Paasverlof (met een bezoek aan Londen) is na één dag reeds ver weg. Het politieke leven herneemt en we worden weer meegezogen in de mallemolen van de actualiteit.
- Gisteren gingen Herman en ik niet naar de voorstelling van de Memoires van W. Martens. In het VRT-journaal van zaterdag jl. en gisterenavond in Koppen werden we opnieuw opgevoerd als de “kaltstellers” van W. Martens. We bedankten voor de eer om bij de presentatie in het Egmontpaleis in het zicht van de camera’s weer in die rol te worden opgevoerd. Herman en W. Martens hebben publiekelijk een streep getrokken over het verleden. “Het leven gaat verder en de dingen uit het verleden zijn definitief begraven. In persoonlijke relaties gaat niets boven de kracht van de verzoening.” (Memoires W. Martens blz. 855). Persoonlijk had ik de jongste jaren occasioneel nog enkele gesprekken met W. Martens. Deze waren steeds bijzonder hartelijk. “Mijn Martens-jaren” zijn ook een belangrijk hoofdstuk in mijn politiek leven. Na een grondige lezing van zijn boek zal ik proberen hierover ook mijn Waarheid te schrijven. Aan de jaren als CVP-Jongerenvoorzitter en jong Kamerlid bewaar ik de beste herinneringen. Ik botste vaak met Wilfried Martens maar is dit niet de taak van de jonge generaties in de grote politieke partijen? Nu worden ze direct minister of parlementslid en geraken ze onmiddellijk ingekapseld in het systeem. Martens en ik gaven als CVP-Jongerenvoorzitters op onze manier gestalte aan wat de jonge generaties dachten in de CVP. Wie weet nog voor wat jong CD&V staat vandaag? Waar is de stem van de politieke jongerenorganisaties gebleven? Wat een verarming voor de democratie.
- Landuyt wil een nieuw spreidingsplan doorvoeren zonder overleg met de Gewesten. Om Brussel te sparen en boetes te vermijden is hij van plan om vanaf zaterdagnamiddag tot zondagavond alle weekendvluchten (meer dan 450) naar de Vlaamse Oostrand te sturen. Een nieuwe concentratiebeweging ditmaal in de regio Sterrebeek-Tervuren waar de bevolking tijdens de weekends geen moment van rust meer zal kennen. De bewoners zullen opnieuw gedwongen worden om wanhopig naar de rechtbank te stappen. In het Vlaams Parlement vraag ik vanmiddag aan de Vlaamse regering dat ze dit plan Landuyt vooralsnog tegenhoudt. Enkele weken terug vond Landuyt nog dat ik “wijze woorden” had gesproken door te pleiten voor een rustpauze. Nu opent hijzelf opnieuw de doos van Pandora. De reactie zal hevig zijn. Wat begon als een spreidingsplan voor nachtvluchten eindigt in een concentratie van weekendvluchten. Il faut le faire. Daar is maar één woord voor : wanbeleid!
- Herman schreef gisteren in zijn ‘Dag voor dag’ een indringend stuk over Joe Van Holsbeeck. Hij besluit: “Mensen reageren met een gevoel van ontreddering en ook van schaamte. Konden we iets doen die namiddag? Of wilden we niet? We hadden ook in de hal van het station kunnen zijn. Wat zouden wij hebben gedaan?
In de jaren tachtig en negentig werd het proces gemaakt van justitie en politie. Vandaag gaan de vragen veel dieper. Het gaat over normen en waarden, over opvoeding in het gezin, over onderlinge bijstand van mens tot mens (praktische solidariteit). Het gaat over waar we met onze zgn. samen-leving naartoe gaan.”
Toen ik gisterenavond naar de kinderuitzending van de Tabel van Mendelejev keek (met onze Heidi), heb ik vaak gedacht aan de ouders van Joe. Wat moet het vreselijk zijn het kostbaarste te verliezen wat er in je leven is. Pasen is het feest van het Leven. Joe heeft het niet meer mogen beleven. In welke samenleving zijn we beland als het leven van onze kinderen niet meer heilig is?
Ingevoegd door Eric op woensdag 19 april 2006 om 13:24
Van Rompuy’s op het scherm
Op dinsdagavond 18 april om 22 u is “onze Heidi” Van Rompuy te gast in de tabel van Mendeljev op één. Andere deelnemers zijn Britt Anciaux (dochter van Bert), Louis Servranckx (zoon van Urbanus) en Greg Smets( zoon van Motorcrosser Joël Smets). Heidi vormt een team met Britt en hun captain is Jean Blaute. Vorige jaar won ik de editie van de Tabel van Mendeljev over de “Tsjeven” met ondermeer Mark Eyskens en Ivo Belet. Na de uitzending noemde Ben Crabbé mij “opnieuw sexy”. Evenaart Heidi de prestatie van haar vader? Het wordt een leuke avond. De families Van Rompuy en Anciaux kijken er alvast met spanning naar uit.
Ingevoegd door Eric op donderdag 13 april 2006 om 12:26
pagina 1 van de 1 pagina's