De werkgeversorganisatie VOKA stelt in het dossier van het vliegtuiglawaai rond Zaventem dat niet beslissen de slechtste beslissing is. Volgens gedelegeerd bestuurder Philippe Muyters liggen de oplossingen in de lade en moet de politiek snel tot besluiten komen om rechtszekerheid te creëren voor de bedrijven rondom de luchthaven.

De bekommernis van VOKA is terecht. De onzekerheid dreigt investeerders te doen afhaken en vormt op termijn een gevaar voor de werkgelegenheid. Maar ook de omwonenden vragen om duidelijkheid. Reeds vijf jaar wordt het maatschappelijk klimaat verpest door steeds nieuwe plannen en beslissingen waardoor op de duur de hele regio van de Vlaamse Rand zich bedreigd voelt in zijn levenskwaliteit. Een consensus rondom het luchthavengebeuren maakte de groei van Zaventem mogelijk. Dit draagvlak is nu verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een bitter gevecht onder de gewesten en tussen actiegroepen en bewoners van Noord- en Oostrand. Zelfs aan rechters wordt partijdigheid verweten als een uitspraak ten gunste uitvalt van bepaalde zones.

De politiek heeft in dit dossier de blunders opgestapeld. Minister Durant opende de doos van Pandora met haar concentratiemodel in de Vlaamse Noordrand, maar ook minister Anciaux blunderde door in 2003 niet radicaal terug te keren naar het historisch en maatschappelijk aanvaarde baangebruik van de jaren negentig. Hij koos daarentegen de weg van de zogenaamde spreiding waardoor er tienduizenden nieuwe gehinderden voor het nachtlawaai bijkwamen. Ook verschoof hij het dagverkeer onder de weekends grotendeels naar de Oostrand. Als gevolg van de opeenvolgende spreidingsplannen lag het globale vliegverkeer in februari jongstleden met 52,5% zelfs hoger in de Oostrand dan in de Noordrand. Dit heeft ook mede te maken met de Brusselse geluidsnormen die met zich brengen dat politiek gestuurde vliegroutes steeds meer het Brussels luchtruim vermijden om boetes te voorkomen.

Tweemaal zijn de onderhandelingen tussen de diverse regeringen geëindigd op een kater. Ze mondden in september 2004 uit in het DHL-débacle en in de zomer van 2005 kon enkel de totale blokkering worden vastgesteld. Vlaams minister Peeters stelde in het Vlaams Parlement terecht dat nieuwe onderhandelingen enkel zin hebben indien iedereen zich loyaal wil opstellen. Dat is manifest niet het geval met de Brusselse Regering zolang deze vasthoudt aan haar Brusselse geluidsnormen. Ze plaatsen de Brusselaars in een chantagepositie waardoor de geluidshinder steeds meer kan worden afgewenteld op de Vlaamse Rand. In deze omstandigheden zal elk compromis ten koste gaan van de bewoners van het Vlaamse hinterland rond Brussel. Als minister Landuyt deze toestand daarenboven nog wil betonneren in een vliegwet zal de contestatie in de Vlaamse Rand enkel toenemen. En dit alles in een klimaat van gemeenteraadsverkiezingen waar kandidaten en partijen zullen trachten te profiteren van dit vergiftigd klimaat.

Als ik in het Vlaams Parlement gepleit heb voor een rustpauze van 2 jaar op basis van de huidige vliegschema’s werd mij een diepvriesoperatie verweten. Ook ik ben niet tevreden met de huidige toestand maar ik ben ervan overtuigd dat in het huidig klimaat onderhandelingen opnieuw zullen mislukken. Eerst moeten de voorwaarden worden gecreëerd voor een duurzaam akkoord. Dit impliceert dat voorafgaandelijk de Brusselse geluidsnormen worden ingetrokken. Als de Brusselaars hiertoe niet bereid zijn moet deze bevoegdheid opnieuw worden overgeheveld naar het nationaal niveau.

Duurzame oplossingen zijn tevens enkel mogelijk als wordt teruggekeerd naar het historisch baangebruik van vóór 1999 waarbij Brussel-centrum opnieuw dagvluchten onder de weekends (de zogenaamde Route Chabert) aanvaardt en bereid is ook een fair deel van het nachtlawaai voor zich te nemen. Een nieuw spreidingsplan waarbij de geluidshinder evenredig wordt gespreid over de zes zones (elk 16,6%) is onuitvoerbaar en botst op de technische beperkingen van capaciteitsvereisten, veiligheidsvoorschriften, variabele windrichtingen en banengebruik.

Als ministers zich in nachtelijke beraden beginnen te gedragen als verkeersleiders en met schema’s naar buiten komen die het ochtendlicht niet verdragen, zal het vertrouwen in de luchthaven verder worden ondermijnd.

Rechtszekerheid voor bedrijven en omwonenden veronderstelt duurzame oplossingen. Het adagium “liever slechte akkoorden dan geen akkoorden” heeft dit land reeds veel schade berokkend.

De politieke wereld krijgt nog één kans om de doos van Pandora te sluiten. En VOKA moet weten dat in de politiek als in ondernemingen een sereen omgevingsklimaat hiervoor een basisvoorwaarde vormt. Beslissingen op de stoep van de Wetstraat in het oog van de camera’s en vlak voor verkiezingen hebben ons in andere dossiers geleerd wat hiervan het resultaat is.
De tewerkstelling van 60.000 werknemers in Zaventem en het leefklimaat van tienduizenden omwonenden verdienen een serieuze aanpak. Hierbij is geen ruimte voor partijpolitieke en communautaire profilering. Daarvoor is de inzet te hoog.

Eric Van Rompuy
Vlaams volksvertegenwoordiger

“Op de keper beschouwd” verschijnt tweewekelijks op donderdag in De Standaard op de opiniepagina.

Wie dezer dagen de actoren in de Zaventem saga bezig ziet, kan zelf vaststellen dat de sfeer onder de betrokken partijen zodanig is verziekt dat onderhandelingen (zeker in deze pre-electorale periode) niet zullen leiden tot een duurzame oplossing.
De ministers Anciaux en Landuyt hebben na de desastreuze periode Durant de kans gemist om terug te keren naar de vliegschema’s van vóór 1999.  Hun zgn. spreidingsplannen kregen geen maatschappelijk draagvlak en dreven de (wanhopige) burgers en actiegroepen naar de rechtbanken.
Gisteren pleitte ik in het Vlaams Parlement voor een rustpauze van 2 jaar (zie Dagboek Zaventem und kein Ende).  Minister Landuyt nam deze stelling in Terzake over.  Hiermee ben ik evenwel nog geen voorstander om de huidige vliegschema’s te betonneren in een wet.  De zgn. vliegwet Landuyt om procedures voor rechtbanken te voorkomen zal immers opnieuw aanleiding geven tot een juridisch steekspel en maatschappelijke contestatie omdat iedereen zal vrezen dat het huidig spreidingsplan dan ook onherroepelijk het definitieve wordt.
Picqué wil van zijn kant ook een rustpauze maar op basis van de schema’s van 1999.  Ik zou dit ook graag willen maar dat veronderstelt wel een hernegotiatie van alle vluchtschema’s.  Tevens blijft Brussel zich verzetten tegen een terugkeer naar de route Chabert waarbij vóór 1999 tijdens het weekend overdag de vliegtuigen konden opstijgen boven Brussel-centrum. 
Wie absoluut zijn mond moet houden over het dossier Zaventem is Bert Anciaux.  Hij heeft het dossier totaal verknoeid en mist geen kans om oplossingen onmogelijk te maken.
Gisteren slaagde hij er zelfs in om namens de Vlaamse Regering verklaringen over Zaventem af te leggen op de VRT-radio terwijl de bevoegde minister van Leefmilieu Kris Peeters antwoordde op vragen hierover in het Vlaams Parlement.  Anciaux is alleen met zichzelf bezig en zoekt electoraal gewin door op te komen voor het deel van Brussel (Neder Over Heembeek) waar hij woonachtig is.  Bert Brusselt in oktober en hiervoor moet alles wijken.  Zijn optreden maakt een gedragen Vlaams standpunt onmogelijk en verlamt de Vlaamse Regering.  Hij wil de lawaaihinder verschuiven van de Noordrand naar de Oostrand.  Gisteren verklaarde hij zelfs dat Landuyt maar beslissingen moet doordrukken tegen de Gewesten in alsof men duurzame oplossingen kan vinden zonder draagvlak in Vlaanderen en Brussel. 
Als het gaat om Kate Ryan kan men er nog om lachen.  Nu het evenwel gaat over de levenskwaliteit van tienduizenden die sinds zijn zgn. spreidingsplan (2003) wakker liggen van de geluidshinder en onder het weekend niet meer kunnen buitenkomen, maakt de spot om Bertje plaats voor ergernis en woede.  Zijn omgeving zegt dat Bert het de laatste weken weer “moeilijk” heeft en vraagt begrip.  Als lid van een parlementaire meerderheid heb ik het met Anciaux ook “moeilijk”.  Meer dan dat : ik ben zijn soloslim meer dan beu en met mij de hele Vlaamse Rand.  “Un homme averti, en vaut deux.”

Op deze stralende lentemorgen stonden we op in Sterrebeek met het bericht dat het spreidingsplan voor de vluchten rondom Zaventem weer helemaal moet worden herzien.  Opnieuw weken van onrust rondom de luchthaven.  Gaan we een rustige lente of zomer tegemoet of neemt de lawaaiterreur verder toe?  Iedereen voelt zich onzeker.  Gaan er nog meer nachtvluchten boven mijn gemeente komen? Wat met dagvluchten onder de weekends? Welke banen en routes worden er gebruikt?
Het Hof van Beroep stelt in zijn arrest dat de geluidshinder evenredig moet worden gespreid over de 6 zones rondom de luchthaven.  Dit is een mooi principe maar is totaal onuitvoerbaar gelet op de beschikbare banen, de variabele windrichting en de capaciteitsvereisten.  Ook maakt het een groot verschil of de overlast zich voordoet overdag of tijdens de nacht, op vrije dagen of werkdagen. 
Het pokerspel begint weer.  Niemand heeft nog vertrouwen in het duo Landuyt-Anciaux.  Ze hebben het maatschappelijk draagvlak van de luchthaven na de periode Durant helemaal kapot gemaakt.  Heel de discussie zal ongetwijfeld ook de inzet worden van de gemeenteraadsverkiezingen in de Brusselse agglomeratie en de Vlaamse Rand.
Persoonlijk vind ik dat alle partijen best zouden overeenkomen dat de huidige situatie voor twee jaar wordt bevroren.  De gelijk gewogen spreiding over de 6 zones zoals gevraagd door het Hof van Beroep betekent dat elke zone 15% van de geluidsoverlast voor zich moet nemen.  Dit impliceert dat alle vluchtschema’s moeten worden herzien en er duizenden nieuwe gehinderden zullen bijkomen.  Nieuwe actiegroepen zullen leiden tot een escalerende contestatie rondom het luchthavengebeuren.
Deze namiddag stel ik hierover voor de zoveelste maal vragen in het Vlaams Parlement.  De volgende dagen zullen de buren mij opnieuw aanspreken of het bij ons een mooie en rustige lente wordt.  In andere landen is dat een vraag voor de weermannen, in de Vlaamse Rand voor politici. Triestig.

Binnenkort zijn de socialisten 20 jaar aan de macht.  De sp.a is de continuïteit van het overheidsapparaat geworden in België en in Vlaanderen.  Hun machtstentakels rijken van de top van Fortis tot in de kleinste intercommunale in Vlaanderen.  Vergeleken met de CVP-staat was het netwerk van de christendemocraten klein bier.  Overal heeft de sp.a haar topmensen geplaatst en geen enkele beslissing kan nog worden genomen zonder de instemming van dit hecht socialistisch netwerk.
Hun bondgenootschap met de PS en de cordon sanitaire maakt de Vlaamse socialisten incontournable in de machtsdeling in Vlaanderen en België.  Nochtans vertegenwoordigt de sp.a structureel niet meer dan 20% van het kiezerskorps in Vlaanderen.  De teletubieverkiezingen in 2003 brachten hen tijdelijk op een piek van 25% maar één jaar later was de Stevaert-ballon doorprikt en vielen ze terug beneden de 20%.  Zelfs Tobback ziet gevaren in de gewenning aan de macht: “we kunnen denken dat regeringsdeelname onze natuurlijke situatie is” (DS 18 maart).
Om opnieuw dynamiek in de partij te brengen kiest Vande Lanotte niet voor een openheid waarbij de jongeren en de parlementsleden meer ruimte krijgen, maar hij omringt zich met een Raad van wijzen (een jetset van artistieke, wetenschappelijke en economische toplui) en geeft aan sociale organisaties (als 11.11.11, de gezinsbond, Pax Christi) amenderingsrecht op zijn congressen.  Het bewijst dat de sp.a enkel nog bezig is met perceptie maar stuurloos is in haar ideologische herbronning.
De weekendbeelden op televisie waarbij Vande Lanotte zaterdagavond als een soort Vlaamse Bernard Tapie stond te gloriëren in zijn Searena basketarena te Oostende, terwijl hij ‘s middags op zijn congres met gebalde vuist de socialistische internationale stond te zingen waren sprekend voor deze stuurloosheid.
Vande Lanotte is een machtspoliticus en zijn pogingen om zijn partij een idealistische en linkse koers te varen zijn ongeloofwaardig.  Hij maakt de verkeerde keuze met partijvoorzitter te worden.  Deze functie ligt hem niet.  Ook Dehaene zou geen goede partijvoorzitter zijn geweest.  Ook hij was geen man van dromen maar een realpoliticus die lak had aan bevlogen congresresoluties en sturm und drang van de jonge generaties.
In de Belgische politiek zijn er weinig partijen die zich vanuit de macht hebben vernieuwd.  Wilfried Martens deed dat in de jaren zeventig met de CVP, Steve Stevaert met de sp.a-spirit kortstondig in 2003.  Tobback zei in hetzelfde interview tijdens het weekend dat “voor de jongeren een goede oppositiekuur niet slecht zou zijn.  De sterkte van een partij is omgekeerd evenredig met de angst van oppositie.  Wie te bang is van de oppositie, is te meegaand in de regering.  Ik heb het eens over kwallen in de politiek gehad, ik sprak toen niet over mijn partij”.  Een goede verstaander weet echter wat hij bedoelt.  Vanuit de jongeren kan er ook geen dynamiek komen vermits zij voor hun vijfendertigste reeds deel uitmaken van het regeringsestablishment.
In de discussies over de cordon sanitaire valt het mij op dat velen hierin een levensverzekering zien voor de sp.a.  Het is voor een democratie niet gezond dat één partij incontournable is zeker niet in Vlaanderen waar 75% van de bevolking centrum-rechts stemt.
In mijn weekendgesprekken op de vele eetfestijnen ging het vaak hierover.  Velen vragen zich af tot wat hun stem nog dient als het toch op voorhand vaststaat wie opnieuw bestuurt.  In die zin ging het in de voorbije week over meer dan over de cordon sanitaire. Ook CD&V moet zich hiervan bewust zijn. 

Deze namiddag had ik voor de camera’s van Villa Politica een aanvaring met minister Bert Anciaux over “Je t’adore”.
Deze wil een cultuursubsidie aan Kate Ryan geven voor de promotie van haar liedje voor Eurosong.  Deze ochtend stond hij met Kate zoenend in alle kranten.  Een dure kus van 60.000 euro.
Dat Kate Ryan door de VRT wordt gepromoot, daar heb ik geen problemen mee.  De VRT heeft daar budgetten voor.  In totaal 400 miljoen euro.  Volstaan die niet? Krijgt de VRT geen 250 miljoen euro per jaar van de belastingbetaler?  Waarom moet Anciaux vanuit zijn budget nog extra belastinggeld toesteken aan het promoten van een liedje en een zangeres die hier wellicht zelf veel geld mee verdient?
Waarom geeft Leterme geen 60.000 euro aan Tom Boonen als hij Milaan San Remo wint?  Dit zou de internationale uitstraling van Vlaanderen ook ten goede komen.
Jongens, waar zijn we mee bezig?  Anciaux wil maar niet beseffen dat zijn cinema niet meer aanslaat.  Hij wil steeds opnieuw in het zonnetje staan.  Wie daar bemerkingen bij maakt is verzuurd!  In het Vlaams Parlement was er plaatsvervangende schaamte na zijn lachwekkend optreden en niet alleen bij mij.  Het is misschien oneerbiedig maar hij krijgt de allures van u weet wel : de zanger van “Chérie”.  En bestond er vroeger ook geen liedje “Chérie je t’aime, chérie je t’adore”?
Lees misschien voor de verderzetting van deze soap op http://www.bertanciaux.be