Vandaag stop ik met mijn dagboek “Be Free”. Ik begon ermee op 16 februari 2005 en noemde het dagboek naar de broederlijke raad van Herman: “Nu je geen minister of fractieleider meer bent, maak gebruik van je freedom of speech. Herwin de energie en de strijdbaarheid van het begin van je loopbaan en koppel die aan de wijsheid van de laatste jaren. Be Free and fare thou well” (22 juli 2004).
In Be Free heb ik deze uitdaging opgenomen en vrijuit mijn mening gezegd over het politieke gebeuren. In februari 2005 begonnen we dit dagboek met 2000 bezoekers per maand. In 2006 sloot Be Free af met 60.000 bezoekers per jaar en dit steeg verder naar 90.000 bezoekers in 2008 en 48.000 in de eerste 7 maanden van dit jaar.
Ik dank hierbij de trouwe bezoekers van dit dagboek. Ook de media citeerden geregeld Be Free waardoor het een stem kreeg in het politieke gebeuren in Vlaanderen. Gecombineerd met mijn inzet in het Vlaams Parlement heb ik geprobeerd te bewijzen dat ook een backbencher zijn plaats heeft in de politiek. Met Be Free heb ik niet alleen vrienden gemaakt. Zeker niet in de eigen partij waar kritische beschouwingen niet erg worden geapprecieerd sinds de oppositiebanken zijn verlaten.
Het deed me veel plezier dat bij de beoordeling van de parlementaire prestaties de fractieleiders mij in Villa Politica uitriepen bij de top drie van de Vlaamse parlementsleden. Ook De Standaard en De Morgen gaven mij een rapport met onderscheiding voor mijn parlementaire activiteiten. De nieuwe voorzitter van het Vlaams Parlement, Jan Peumans, zei in De Standaard van 25 april 2009: “Eric Van Rompuy is een parlementair naar mijn hart. Een ouderwets type politicus, die blijft met schwung de juiste vragen stellen.” Het respect voor Peumans is wederzijds.
Mijn politieke droom was mijn parlementaire loopbaan te kunnen beëindigen als voorzitter van het Vlaams Parlement. Tijdens ons bezoek deze zomer aan het Amerikaans Congres in Washington gingen we langs het bureau van Nancy Pelosi die, toen ze - na 22 jaar congreslid - werd verkozen tot Speaker of the House, zei dat dit de mooiste functie was in de politiek na die van President van de Verenigde Staten. Zou dat in Vlaanderen ook niet het geval zijn?
Voorzitter Marianne Thyssen had mij beloofd dat, als de functie van parlementsvoorzitter naar de CD&V ging, zij mij hierin zou steunen. In het Europees Parlement wordt deze functie steeds verdeeld tussen de twee grootste fracties die elk de helft van de legislatuur mogen voorzitten. In Vlaanderen is het voorzitterschap van het Vlaams Parlement steeds een restpost in de regeringsonderhandelingen. Voor CD&V was het geen prioriteit en de functie ging uiteindelijk naar de N-VA. Sinds het ontstaan van de Vlaamse Raad in 1981 heeft nooit een christendemocraat het Vlaams Parlement voorgezeten. Dit zal nu zo blijven, minstens tot 2014. Ik blijf hierover ontgoocheld en nog meer dan in 2004 kreeg ik hierover enorm veel reacties. Ik dank al diegenen die mij die politieke droom hadden gegund.
Maar “life goes on” en ik zal mij op mijn manier blijven inzetten voor het mandaat dat ik van mijn 25000 kiezers in Vlaams Brabant heb gekregen.
In het najaar zal ik starten met een dagboek “My Last Five Years” waarin ik van plan ben opnieuw mijn visie op het politieke gebeuren weer te geven. Op het podium zal ik niet meer staan maar naamloos meefietsen in het politieke peloton of meezingen in het koor “Kris is perfect” zullen niet aan mij besteed zijn. In het Vlaams Parlement word ik opnieuw lid van de commissies Financiën en Economie en ik zal blijven ijveren voor de splitsing van BHV en meer Vlaamse autonomie. De politieke actualiteit zal in de volgende jaren stormachtig zijn want de economische en budgettaire problemen (ook in Vlaanderen) zijn torenhoog en de institutionele crisis blijft dit land blokkeren. Hierbij zal ik ook Herman steunen in de moeilijkste opdracht van zijn politieke leven en ik zal me blijven spiegelen aan de woorden die hij mij schreef in 2004: “Ga naar plaatsen waar je je thuis voelt en vermijd die waar je een vreemde bent. Interesseer je niet aan je vijanden maar koester je vrienden. Ga in een boog om de middelmatigheid, de hypocrisie en het opportunisme heen.”
My Last Five Years worden nog boeiende jaren. En ik zal trouw blijven aan mijn verkiezingsslogan: “Doorzetten ook in moeilijke tijden”.

Ik word geen voorzitter van het Vlaams Parlement. Politiek is een harde stiel. “Oude rot van CD&V grijpt naast het voorzitterschap”.
“De teerlingen zijn voor mij niet goed gevallen.”
Eric Van Rompuy, die aanvankelijk werd genoemd als voorzitter van het Vlaams Parlement, is ontgoocheld dat hij naast de prijzen grijpt bij de formatie. Het is niet de eerste keer dat hij een aantrekkelijke portefeuille aan zich voorbij ziet gaan. Zo greep hij al in 2004 naast een Vlaamse ministerpost.
U kunt door hierop te klikken kijken naar mijn reactie tijdens het VRT-journaal.
http://www.deredactie.be/permalink/1.561490

Hierbij het artikel hierover in De Morgen van 11 juli 2009

Eric Van Rompuy alweer CD&V-pechvogel van dienst

CD&V mag zeker niet klagen over het verloop van de regeringsonderhandelingen. Toch bevindt één grote persoonlijke verliezer van de bevoegdheidsverdeling zich al zeker in het kamp van de christendemocraten: Eric Van Rompuy (CD&V)
Van Rompuy, oud-minister en oud-fractieleiderfin de carrière wel willen gunnen, maar uiteindelijk gaat N-VA met de prijs lopen.
De kaarten voor Van Rompuy lagen nochtans goed. Dagenlang werd ervan uitgegaan dat de Vlaamse regering tien ministers zou tellen, met vier ministers voor CD&V, drie voor sp.a en drie voor N-VA. CD&V zou dan het parlementsvoorzitterschap erbovenop krijgen en dan werd de broer van de premier getipt als favoriet. “Het was een mooie kans. De teerlingen lagen eigenlijk goed. CD&V had het voorzitterschap kunnen opeisen, maar het is anders gelopen”, vertelt Van Rompuy. “Ik zal nu op een andere manier mijn plaats moeten zoeken in het parlement.”
Donderdagmiddag beslisten de partijvoorzitters dat negen ministers moesten volstaan voor de volgende Vlaamse regering. Dat betekent dat N-VA maar twee - weliswaar zware - ministerportefeuilles mag innemen, maar ook het parlementsvoorzitterschap in de schoot geworpen krijgt.
Door die zet werd Van Rompuy alweer gepasseerd. In 2004 greep hij al naast een ministerportefeuille ten gunste van huidig formateur en toenmalig neofiet Kris Peeters, op de kieslijsten moest hij in Vlaams-Brabant de duimen leggen voor Tom Dehaene.
Van Rompuy moest via tv en radio vernemen dat hij voortaan in het parlement moet toekijken hoe een N-VA’er de voorzittershamer hanteert. Hij werd niet op voorhand op de hoogte gebracht door zijn partij dat hij zijn droomjob niet mag vervullen. (TP)
(© 2009 De Persgroep Publishing)

Reactie in Het Nieuwsblad van 11 juli 2009

Eric Van Rompuy (CD&V) is ontgoocheld dat hij geen voorzitter van het Vlaams parlement wordt. ‘Het was een mooie bekroning van mijn carrière geweest’, erkent de broer van de federale premier. Het zag er lange tijd nochtans goed uit. Met een regering van 10 ministers zou CD&V wellicht ook de parlementsvoorzitter hebben mogen leveren. In het slechtste geval had de partij de legislatuur in twee moeten delen met de SP.A. Maar de afslanking tot negen ministers had voor gevolg dat de N-VA de nieuwe voorzitter mag leveren. ‘Het was een mooie kans. De teerlingen lagen eigenlijk goed, maar het is anders gelopen’, zegt Van Rompuy nu. ‘Ik zal nu op een andere manier mijn plaats moeten zoeken in het parlement.’ ( PDB)
(© 2009 Corelio)

In Villa Politica gaf ik een interview aan Linda Dewin bij de verkiezing van Jan Peumans tot voorzitter van het Vlaams Parlement.
“Ik wil niet eindigen in bitterheid” . Klik hierop om het interview te bekijken.
http://www.deredactie.be/permalink/1.562609

Voor de zevende maal legde ik op 30 juni 2009 de eed af als Vlaams Parlementslid.

Als u hierop klikt ziet u de uitzending van gisteren 20 juni waar ik te gast was in DE KEIEN VAN DE WETSRAAT

            http://www.deredactie.be/permalink/1.549008

Het gesprek gaat over de Vlaamse Regeringsvorming en het voorzitterschap van het Vlaams Parlement.

Hierbij danken wij al onze kiezers. Zij waren in Vlaams Brabant met 24.737 die de weg vonden in het stemhokje naar Eric en 10.081 naar Peter. Ik behoor bij de 5 populairste politici van Vlaams Brabant voor het Vlaams Parlement.Voor mijn laatste verkiezing een mooi resultaat waar ik enorm blij mee ben. En ik zal mijn slogan trouw blijven: doorzetten ook in moeilijke tijden.